KRONKEL
13-01-2021

Een paar weken terug is ome Jan plotseling gestorven. Op weg van de kroeg naar zijn kamertje zakte hij in de steeg als een lampion in elkaar en was meteen elders. Het hart hè. De vaste jongens hoorden het pas de volgende ochtend, toen ze aan de tapkast stonden uit te wasemen. Ze zeiden eerst dat je ’t je eigen niet kon voorstellen. Toen namen ze een pilsje en zeiden dat ze, even zo vrolijk, tékenden voor zo’n dood.

‘Ze hebben ‘m uitgedraaid als ’t knoppie van ’t licht,’ zei de kastelein. ‘Wat kun je nou mooier hebben?’

Bovenstaand citaat is afkomstig uit één van de ruim tienduizend columns die Simon Carmiggelt onder het pseudoniem Kronkel tussen 1946 tot aan zijn dood in 1987 publiceerde in Het Parool. Van die stukjes werden boekjes gemaakt die ik, als tiener met journalistieke aspiraties, regelmatig meenam uit de bibliotheek en die ik, ondanks het toen al enigszins archaïsche taalgebruik, prachtig vond.

Van alle dromen die ik als kind had over wat ik wilde worden als ik later groot zou zijn was die van schrijvend journalist het hardnekkigst. Over voetbal en wielrennen schrijven, dat leek me wel wat.

Later, na kennismaking met Kronkel, zag ik voor mezelf een rol als chroniqueur van het dagelijks leven weggelegd: steeds weer de grachten en kroegjes van Amsterdam afstruinen op zoek naar verhalen en deze vervolgens met net zo’n flonkerend pennetje opschrijven als Carmiggelt dat kon, ik zou ervoor tékenen.

Het liep anders.

Natte horeca werd droge cijfers.

Daar bleek helemaal niets mis mee.

En zo kwam ik exact vijfentwintig jaar geleden, in de ijskoude winter van 1996, bij Administratiekantoor Van de Winkel terecht, op dat moment een club van een man of tien, gevestigd in een voormalig woonhuis aan Hoog Geldrop. Ik ontwikkelde er een voorliefde voor fiscale zaken en kreeg de gelegenheid mijzelf daarin te specialiseren. Of ik in de afgelopen jaren net zoveel aangiften inkomstenbelasting heb gemaakt als Simon Carmiggelt Kronkels heeft geschreven durf ik niet te zeggen – dat ik er evenveel plezier in heb is zeker.

De kans die ik kreeg om vier keer per jaar een stukje te schrijven in dit periodiek heb ik met beide handen aangegrepen. Ik schrijf over belastingzaken en aftrekposten in plaats van over een man die zich, leunend tegen de bar, ‘nat houdt als een belendend perceel’, maar mijn innerlijke Carmiggelt gloeit er niet minder krachtig om.
  
Bernd Verleg